Już czerwiec, więc pora podsumować poprzedni miesiąc - maj.
Wstyd się przyznać, ale nie poczyniłem żadnych postępów odnośnie nauki japońskiego. Totalne null, zero, 0 :-(
Maj tak szybko minął, że nawet się nie spostrzegłem, że nic nie osiągnąłem w nauce japońskiego. W czerwcu nie dopuszczę do tego ponownie.
Natomiast jeśli chodzi o bloga to jestem z siebie zadowolony bo znalazło się kilka ciekawych artykułów.
nauka japonskiego
sobota, 2 czerwca 2012
czwartek, 17 maja 2012
Japońskie szkolnictwo cz.4
Japońskie szkolnictwo cz. 4
Kształcenie kadr naukowo-badawczych
Droga
Japończyka do kariery naukowej prowadzi przez studia podyplomowe, pracę
badawczą podejmowaną w ramach studiów oraz doświadczenia praktycznego
zdobywane w tym czasie. Studia podyplomowe przeważnie podejmowane są w
zakresie dyscypliny naukowej studiowanej w czasie czteroletniego kursu.
Po ukończeniu studiów podyplomowych większość osób zasila kadry
uniwersyteckie i naukowo-badawcze w placówkach naukowych szkolnictwa i
przemysłu. Studia podyplomowe może podjąć każdy Japończyk, który jest
absolwentem uniwersytetu i posiada tytuł gakushi. Można jednak przejść
przez dwa etapy: dwuletni kurs prowadzący do uzyskania stopnia shushi
(brytyjski odpowiednik master);
trzyletni
kurs przynoszący stopień hakushi (brytyjski odpowiednik doctor).
Stopnie shushi i hakushi przyznawane są we wszystkich dyscyplinach
naukowych z wyjątkiem medycyny i stomatologii, w których po czterech
latach studiów podyplomowych nadaje się stopień doktora. Podobnie Jak na
studiach dyplomowych, na studiach podyplomowych obowiązuje system
kredytowy, a credits uzyskuje się w ten sam sposób. Żeby dostać stopień:
- shushi - trzeba zdobyć 30credit (egzamin z badań i eksperymentów,
pisemna praca z tych badań, końcowe egzaminy), - hakushi – trzeba mieć
najpierw shushi, poza tym 50 credits,(egzamin z przedstawionej pracy,
egzaminy końcowe), Trzeba zaznaczyć, że studia podyplomowe zwykle trwają
dłużej od przewidzianych dwóch lub trzech lat. W praktyce minimum
czasu, który potrzebny jest do uzyskania stopnia naukowego shushi,
wynosi 3-4 lata, a do stopnia hakushi 4-6 lat.
Rozwój
szkolnictwa japońskiego osiągnął już ten poziom, na którym problemem
nie jest kogo uczyć, lecz czego i jak uczyć. Liczba kandydatów
zgłaszająca chęć nauki w pełnym cyklu szkoły średniej rośnie z roku na
rok.Sprawia to, iż grupa nie uczącej się młodzieży między 15 a 17 rokiem
życia staje się coraz mniejsza. Stawia to przed władzami japońskimi
problem reorganizacji struktury kształcenia na poziomie
pozaobowiązkowym. Japoński system edukacyjny jest uznawany za jeden z
najlepszych systemów światowych. W międzynarodowych testach uczniowie
japońscy uzyskują najlepsze na świecie wyniki z przedmiotów ścisłych.
Mimo to, w 1988 roku wśród priorytetów rządowych znalazł się projekt
reformy oświaty. Dotychczasowy system oskarżano o to, że zbyt dużą wagę
przywiązuje się do współzawodnictwa w pamięciowym opanowywaniu
materiału.Nawyk uczenia się bowiem na pamięć hamuje rozwój twórczy, zaś
ostre współzawodnictwo jest przyczyną silnych stresów, co u jednych
dzieci powoduje silny wzrost agresji, a u innych prowadzi do depresji
nierzadko kończących się samobójstwem. Japonia ma największy na świecie
procent samobójstw wśród dzieci.W kwietniu 1992 roku wszedł w życie nowy
konkurencyjny program, który funkcjonuje w tej chwili równolegle ze
starym, powoli go wypierając. . Ponadto poszczególne szkoły mogą
wprowadzać własne programy autorskie, pod warunkiem zatwierdzenia ich
przez ministerstwo. Nowy program szczególny nacisk kładzie na użycie
komputerów do nauki. Każdy z osobna powinien mieć komputer połączony
końcówką z komputerem nauczyciela. Na monitorach uczniów wyświetlałyby
się materiały dotyczące lekcji (np. mapy, na których można powiększać
dowolnie wybrany odcinek, wykresy itp.), W szkole podstawowej w Mabashi
posunięto się jeszcze dalej. Tu języka ojczystego i matematyki uczniowie
uczą się wyłącznie przy użyciu komputera, Rola nauczycieli sprowadza
się jedynie do pisania i podsuwania uczniom odpowiednich programów. Jako
ważny element edukacyjny wprowadzono tam także opiekę nad zwierzętami.
Kształcenie nauczycieli -
nauczyciele są kształceni w różnych szkołach wyższych. Ci, którzy
zamierzają pracować w przedszkolach, szkołach podstawowych i niższych
klasach szkoły średniej, studiują w wyższych szkołach pedagogicznych,
uniwersytetach i kolegiach. Nauczyciele wyższych klas szkoły średniej
kształcą się tylko na uniwersytetach. Nauczyciele mający magisterium lub
stopień doktora cieszą się specjalnymi przywilejami.
Nauczyciel
szkoły podstawowej może uczyć wszystkich przedmiotów nauczanych w
szkole. Inaczej jest w przypadku szkoły średniej. Nauczyciele tego typu
szkół uczą tylko wybranych przedmiotów. Nauczyciele szkół publicznych
mają status urzędników państwowych. By dostać prace w szkole, kandydaci
muszą przejść dość skomplikowaną procedurę rekrutacji. Dotyczy to
również starania się o wyższe stanowisko (kierownika lub zastępcy
kierownika szkoły).Nauczyciele maja prawo dokształcania się i
doskonalenia na kursach w szkole i poza nią. Uczestnictwo w doskonaleniu
nie jest jednak obowiązkowe.
Oświata dorosłych -
zwiększenie się wolnego czasu, wyższe zarobki,postępujący proces
starzenia się społeczeństwa, postęp nauki i techniki -wszystko to
przyczyniło się do wzrostu zapotrzebowania na oświatę ciągłą. W
inicjatywy oświatowe zaczynają się włączać: opieka społeczna, agendy
Ministerstwa Pracy, a przede wszystkim zakłady pracy. Inicjatywy te nie
zmierzają do tworzenia możliwości zdobywania świadectw i dyplomów, ale
do uświadomienia społeczeństwu konieczności uczenia się, aby ułatwić
każdej Jednostce życie w szybko zmieniającym się społeczeństwie. Oświata
ta ma wiec przede wszystkim wymiar społeczny. Odbywa się w
bibliotekach, muzeach, klubach,ośrodkach dokształcania i doskonalenia,
poprzez uczestnictwo w rożnych seminariach, warsztatach, a nawet
wykładach publicznych, kursach korespondencyjnych lub grupach
dyskusyjnych w Internecie.
Problemy do rozwiązania w XXI wieku
Można
oczekiwać, ze Japonia w XXI wieku odejdzie od ideałów równości
oświatowej na rzecz kształcenia zdywersyfikowanego, uzależnionego od
zdolności i zainteresowań jednostki. Zmiana orientacji może okazać się
tym bardziej racjonalna, że w Japonii nadchodzi niż demograficzny.
Jednym z największych wyzwań, z jakim będzie musiała się zmierzyć szkoła
japońska,pozostaje odpowiedź na pytanie, na ile szkoła będzie mogła
przekazywać nową wiedzę, która gwałtownie się zwiększa. Stworzenie
skutecznie działającej infrastruktury oświatowej, by umożliwić
realizacje ideału oświaty permanentnej,może okazać się niełatwym
zadaniem. Nie można tez zapominać o tym, ze Japonia powinna jeszcze w
większym stopniu otworzyć się na świat zewnętrzny i próbować włączyć się
do rozwiązywania problemów globalnych, jak zanieczyszczone środowisko,
konfrontacja między Północą a Południem, demograficzna eksplozja krajów
najbiedniejszych itp. By osiągnąć te cele, trzeba zacząć od szkoły.
Czego można nauczyć się od Japończyków? ( Różnice pomiędzy amerykańskim a japońskim systemem nauczania)
Czytelnicy
„American Educator” znają już chyba dokonania Harolda Stevensona i
Jamesa Stiglera naukowców pionierskie studia przekrojowe systemów
edukacyjnych Japonii , Chin, Tajwanu wyjaśniły częściowo przynajmniej
problem znaczących różnic w osiągnięciach na korzyść uczniów z tych
państw w porównaniu z młodymi Amerykanami. I dysproporcja ta ciągle
wzrasta. NP. studium porównawcze wyników pierwszo – oraz
pięcio-klasistów z USA, Tajwanu i Japonii wykazało ze najlepsza klasa
amerykańska okazała się najgorsza niż najsłabsza japońska i 19 na 20
badanych klas z Tajwanu; inne badania potwierdziły te -niezbyt
optymistyczne - rezultaty. Szukając wyjaśnienia problemu Stevenson i
Stigler oraz ich międzynarodowy zespół współpracowników nie
skoncentrowali się jednak na dowiedzeniu popularnej hipotezy , istnieją
znaczące różnice intelektualne pomiędzy amerykańską a azjatycką
populacja dziecięcą. Spędzili setki godzin na obserwacji porównawczej
lekcji prowadzonych w szkołach podstawowych, przeprowadzili setki
dyskusji z nauczycielami i dyrektorami ,przeanalizowali takie czynniki
jak treść nauczania i jego układ, liczbę godzin nań przeznaczoną,
przygotowanie nauczycieli, wpływ odgórnych wytycznych dotyczących
programów, stosunek do edukacji różnych kręgów społecznych, rolę rodzin,
wiarę w sukces oraz zdolności, a także oczekiwania wobec uczniów.
Niesugerując bynajmniej , iż powinniśmy czy tez możemy zaimportować
konkretne elementy z chińskiego lub japońskiego kręgu kulturowego
Stevenson i Stigler pokazali jednakże że warto uczyć się , studiując
tamtejsze systemy oświatowe.”Znaczenie danego zagadnienia wyłania się
niejednokrotnie dopiero w drodze kontrastu” – napisali . „Zwykle nie
rozumiemy co znaczy popracować ciężko ,póki nie dostrzeżemy takiej pracy
u innych . Nie pojmiemy, jakie zadania potrafi wypełnić nasza młodzież,
póki nie zobaczymy ich wykonywanych przez inne dzieci ... Przekrojowe
studia porównawcze pomogą nam rozpoznać cechy charakterystyczne naszej
kultury, których dotychczas nie dostrzegaliśmy, będąc zbyt blisko niej”
Aby
dać amerykańskim nauczycielom bliższe pojecie co do tego , jak wygląda
praca pedagogiczna w krajach azjatyckich Stevenson i Stigler
kilkakrotnie już opublikowali rezultaty swych dociekań. Jednym z
ciekawszych projektów stało się przetłumaczenie typowego tekstu
(kl.1
– 6) japońskich podręczników do nauki matematyki oraz - co jeszcze
istotniejsze, bo uwypuklające odmienne od amerykańskiego podejścia do
nauczania - towarzyszących im podręczników pomocniczych dla nauczyciela.
Analiza jednego z nich dotycząca zagadnienia wprowadzenia pojęcia
ciężaru dla trzech klas dostarczyć może ciekawych spostrzeżeń ,nie tylko
nauczycielom matematyki. Książka składa się z trzech części . Pierwsza
podobnie jak jej amerykańskie odpowiedniki, bazując na rozkładzie
materiału relewantnym do podręcznika uczniowskiego , dostarcza wskazówek
metodycznych dla nauczycieli oraz „klucza do ćwiczeń, a także określa
cel poszczególnych lekcji z wyszczególnieniem niezbędnych pomocy.
Odpowiednika drugiej części nauczycielskiego podręcznika daremnie by
szukać nie tylko chyba w amerykańskich pomocach : zawiera on niebanalnie
pogłębiona refleksje dotyczącą omawianego zagadnienia, w tym przypadku
pojęcia ciężaru . Od tej właśnie sekcji każdy pedagog powinien
rozpoczynać lekturę, ma ona pomóc ona bowiem we wprowadzeniu tego
pojęcia w klasie - wyszczególnia ona cele kursu jako całości, ukazuje
potencjalne momenty trudności, prezentuje inne pojęcia ,związane z innym
zagadnieniem. Ostatni fragment książki ukazuje , jak poszczególne
tematy przerabiane w danym semestrze maja się do całości programu
nauczania matematyki w klasach od 1 – 6, a tym samym przypomina co
zostało omówione wcześniej , a czego jeszcze nauczać się będzie w
przyszłości.
Najbardziej
chyba jaskrawa różnica w organizacji programu nauczania to fakt, ze
zgodnie z modelem amerykańskim wraca się do omawianego zagadnienia–
często pobieżnie - wielokrotnie , podczas gdy w Japonii z każdym tematem
czeka się na właściwą chwilę i realizuje go starannie , przeznaczając
nań sporo czasu. W USA pojecie ciężaru pojawia się kilkakrotnie – przy
okazji omawianie zagadnienia innych typów pomiarów (w tym także
temperatury i czasu) –odzwierciedla to tamtejsze , znane dobrze
„spiralne” podejścia do nauczania :tematy prezentowane są wielokrotnie
na przestrzeni wielu lat.
Niebezpieczeństwo
stosowania podejścia spiralnego polega jednak nie tylko na nie wielkiej
ilości czasu , przeznaczonej jednorazowo na realizacje tematu :
Stevenson i Stigler zauważają : „amerykańscy nauczyciele zniechęceni
ogromem materiału, często pomijają pewne jego partie, gdyż wiedzą, że
najpewniej w przyszłości powróci do nich inny nauczyciel - różne
fragmenty pomijane są przez różnych nauczycieli, stad niemożliwe dociec
później, z czym właściwie uczniowie już się zapoznali... Podręczniki
azjatyckie natomiast bazują na założeniu ze jeśli dane pojęcie lub
umiejętność wpojone zostanie w uczniów odpowiednio dobrze za pierwszym
razem nie ma potrzeby doń wracać na dalszych etapach nauki.
Bibliografia:
Frątczak Jan „Pedagogika porównawcza. Teksty, opracowania,zadania”, Wydawnictwo Uczelniane WSP w Bydgosz Warszawa 1995.„Żak”
(red.)
Leppert Roman: Edukacja w świecie współczesnym, Oficyna Wydawnicza
„Impuls”, Kraków 2000 Pachociński Ryszard: Współczesne
systemyedukacyjne. Warszawa 2000, IBE,
Sawicka – Wilgusiak Sabina: Szkolnictwo w Japonii. „Edukacja”1998,nr 1, s. 98-99
Włoch Stanisława: Wychowanie przedszkolne w Japonii. „Wychowanie w Przedszkolu” 1992, nr 10
poniedziałek, 14 maja 2012
Szkolnictwo japońskie cz. 3
Szkolnictwo wyższe
W Japonii istnieją trzy rodzaje szkół wyższych: - skrócone 2- i3-letnie szkoły wyższe - wyższe szkoły techniczne - uniwersytety.
Skrócone szkoły wyższe -
absolwenci szkoły średniej II stopnia mogą uczęszczając do rożnego
rodzaju szkół wyższych o 2- i 3-letnim cyklu nauczania,Szkoły te oferują
różne kierunki studiów np. humanistykę, socjologię, ekonomie i inne.
Kształcą się w nich przeważnie kobiety. Po ukończeniu skróconej szkoły
wyższej absolwenci podejmują pracę. Ukończenie tego typu szkoły nie
zamyka możliwości dalszego kształcenia. W całym kraju istnieje 595
kolegiów, w których studiuje 530 tys. studentów (1993). Większość z tych
placówek to szkoły prywatne.
Wyższe szkoły techniczne –
do szkół tych mogą wstępować uczniowie z ukończoną szkołą średnią I
stopnia. Nauka trwa 5 lat. Program studiów podzielony jest na dwa cykle:
3 lata, 2 lata zaawansowanych studiów technologicznych. Wyższe szkoły
techniczne oferują naukę na różnorodnych kierunkach, np. mechanicznym,
elektrycznym, chemicznym. Absolwenci otrzymują stopień inżyniera i
przeważnie podejmują prace w przemyśle. Mogą jednak ubiegać się o
możliwość dalszego studiowania na kierunkach technicznych w
uniwersytetach. . Istnieją tylko 62 takie szkoły w Japonii, w których
uczy się55 tys. studentów (1993).
Uniwersytety —
prawo ubiegania się o przyjęcie na studia uniwersyteckie ma każdy
absolwent drugiego (wyższego) cyklu szkoły średniej. O przyjęciu na
studia decyduje egzamin (oceny na świadectwie szkoły średniej nie mają
znaczenia), który obejmuje przedmioty: języki obce (angielski,
niemiecki,francuski) - jeden do wyboru i, japoński + matematyka, dwa
przedmioty przyrodnicze do wyboru spośród: fizyka, chemia, biologia,
geografia, dwa przedmioty społeczne i historia Japonii, historia świata,
geografia, polityka,ekonomia, etyka lub wychowanie moralne. W sumie
każdy uczeń zdaje 7przedmiotów.
Studia
uniwersyteckie trwają 4 lata, wyjątkiem są studia medyczne,które trwają
6 lat. Uniwersytety prowadzą również dodatkowe studia, tzw.Magisterskie
oraz doktoranckie. Studia magisterskie trwają 2 lata, natomiast
doktoranckie 5 lat (na medycynie 4 lata). Rok akademicki obejmuje 210
dni,czyli 35 tygodni nauki. łącznie z czasem przeznaczonym na końcowe
sesje egzaminacyjne. Materiał zawarty w programie studiów, niezależnie
od studiowanego kierunku, można podzielić na następujące grupy: pierwsza
-przedmioty o charakterze ogólnokształcącym; druga - języki obce;
trzecia —program wychowania fizycznego; czwarta – przedmioty zawodowe i
kierunkowe;
Przedmioty
z grup pierwszej, drugiej i czwartej są w ogólnych wytycznych studiów
uniwersyteckich podzielone na obowiązkowe i fakultatywne.Uznanie
przedmiotu za obowiązkowy lub fakultatywny zależy od programu studiów
realizowanego na określonym wydziale. W szkolnictwie wyższym w Japonii
za wydaje uznano takie formy kształcenia, jak: wykład, seminaria,
ćwiczenia,konwersatoria, praktyki zawodowe.
System
egzekwowania nabytej wiedzy w czasie roku akademickiego,sprawdzanie
stopnia opanowania wiedzy zawartej w programie studiów oparty jest na
amerykańskim systemie tzw. Credit hours. Termin ten nie ma odpowiednika w
języku polskim. Pewnych analogii można doszukać się między
polskim,,zaliczeniem" a amerykańskim credit. Credit przyznawany jest na
podstawie zadowalającego udziału studenta w zajęciach oraz na podstawie
pozytywnych ocen z testów, kolokwiów i egzaminów. Ukończenie studiów
wymaga zdobycia 124credits. W praktyce jednak większość studentów kończy
studia mając 140 credits.Wymagana liczba credit różni się w zależności
od tego, do jakiej grupy przedmiotów się zalicza. - przedmioty
ogólnokształcące - 36 credits, - języki obce - 8 credits, - wychowanie
fizyczne - 4 credits, - przedmioty zawodowe i kierunkowe - '76 credits.
Uzyskaniu
1 credit jest jednoznaczne z zaliczeniem 45 godzin oraz pozytywnym
zdaniem testu – kolokwium. Studia trwają 4 lata i dostaje się tytuł
gakushi (odpowiednik naszego magistra) Istnieje 25 stopni, np.: gakushi
literatury gakushi nauk ścisłych gakushi nauk rolniczych itp.
W
Japonii istnieją 534 uniwersytety przyjmujące na studia prawie2,5 min
osób (1993). Większość (75%) to placówki prywatne. Duże wzięcie wśród
studentów mają nauki społeczne (40%), inżynieria (20%), nauki
humanistyczne(16%), pedagogika 7%), a kilka innych dyscyplin (nauki
przyrodnicze, rolnictwo, medycyna) - po 3%. W tej kategorii działają
również uniwersytety otwarte.
sobota, 12 maja 2012
Japońskie szkolnictwi cz.2
Japońskie szkolnictwo cz.2
Szkolnictwo podstawowe i średnie
Przedszkola –
mają za zadanie zapewnić dzieciom 3-5 letnim odpowiedni rozwój umysłowy
i fizyczny przez stworzenie odpowiednich warunków środowiskowych oraz
prowadzenia nauki dostosowanej do ich poziomu umysłowego i zdolności. W
80% są to placówki prywatne.
Ministerstwo
Oświaty sformułowało 5 głównych celów metodycznych,które powinny być
przestrzegane przez nauczycieli i wychowawców w procesie twórczego
wychowania dzieci japońskich. Wychowanie to nie tylko jednostronne
sugestie norm, ale obraz życia we współczesnym świecie. Zadaniem
nauczyciela jest nie uczyć, a żyć z dziećmi; w procesie wychowania
wykorzystywać naturalne warunki i sytuacje życia codziennego oraz być
wzorem i przykładem społecznego i moralnego wychowania. Wychowanie
powinno być nastawione na kształtowanie określonych jakościowo norm, bez
których me można wyrosnąć na dobrego,zdyscyplinowanego i pracowitego
obywatela Japonii.
Nauczyciel
winien dążyć do tego, aby w twórczym procesie nauczania dzieci
uświadamiać im obecność i interesy innych członków społeczności ich
wzajemne zależności. Ważną formą wychowania jest wychowanie grupowe.
Przy tym kryterium efektywności to nie rezultat i jakość pracy
poszczególnych dzieci alei całej grupy. Konieczne jest uczestniczenie
wszystkich dzieci w obcowaniu i pracy, co pozwala na uświadomienie
każdemu z nich jego roli, jaką spełnia w społeczności.
Należy
przyuczać dzieci do rozwiązywania trudnych problemów grupy,a także
swoich indywidualnych. Uczyć samodzielności i umiejętności pokonywania
trudności. Dzieci powinny pojąc, ze zakazy i normy życia w grupie i
społeczeństwie, a także ich przestrzeganie to obowiązkowa potrzeba
każdego człowieka.
Szkoły podstawowe i niższe średnie –
uczęszczanie do szkoły podstawowej i średniej niższej jest w Japonii
obowiązkowe i trwa 9 lat (6 + 3) – 6-letnia szkoła podstawowa, 3-letnia
szkoła średnia I stopnia. Praktycznie wszystkie dzieci w Japonii są
zapisywane tak do szkoły podstawowej jak i szkoły średniej I stopnia.
Kształcenie na tym poziomie jest obowiązkowe, tak więc pierwsza selekcja
następuje dopiero po przejściu do szkoły średniej II stopnia.
Nauka
w szkole podstawowej obejmuje nauczanie przedmiotowe, moralne oraz
kształcenie umiejętności intelektualnych i praktycznych. Na przykład w
VI klasie szkoły podstawowej dzieci uczą się 6 przedmiotów w ciągu 1015
lekcji(45-minutowych) w roku. Podręczniki zatwierdzane do użytku przez
Ministerstwo Oświaty są bezpłatne. W 1993 r. w 24 tys. państwowych szkół
podstawowych znalazło się prawie 9 min dzieci (99% grupy wieku).
Uczeń
musi zabierać ze sobą do szkoły: tornister, czapkę, tenisówki do
chodzenia po szkole, strój gimnastyczny, kąpielówki i inne dodatki
określone przez szkołę. Szczególnie ważny jest kolor stroju
gimnastycznego i czapki ponieważ dzięki nim wiadomo, z której klasy jest
dany uczeń. Każda szkoła określa w regulaminie szkolnym inne kolory
czapek i strojów gimnastycznych dla swoich uczniów.
Obowiązuje
następująca skala ocen: trzystopniowa w szkołach podstawowych: 1,2,3 –
„3” jest ocena najlepszą, pięciostopniowa w szkołach średnic od 1 do 5 –
„5” jest oceną najlepszą. Oceny jednak nie mają znaczenia.Wystawia się
je tylko dla wiedzy rodziców i nauczycieli. Nie mają również związku z
promocją do następnej klasy, gdyż nigdy nie zostawia się ucznia na drugi
rok w szkole podstawowej i średniej I stopnia. W szkole podstawowej
ocenia się uczniów na podstawie wyników osiągniętych w testach i na
klasówkach,które nauczyciel przeprowadza po określonym dziale.
Nauczyciel sam decyduje kiedy, z czego i w jakiej formie zrobić
sprawdzian. Przeważnie nie zdarzają się odpowiedzi ustne.
W
szkole średniej pięć razy w roku przeprowadza się testy z pięciu
najważniejszych przedmiotów. Uczniowie ze wszystkich szkół piszą je
jednocześnie. Pytania są ustalane przez władze okręgu, a sprawdzają je
nauczyciele uczący w danej szkole. System tez obowiązuje w szkołach
średnich II stopnia. Oprócz kontynuowania nauki przedmiotów
ogólnokształcących rozpoczętych w szkole podstawowej, uczniowie uczą się
ochrony zdrowia i przedmiotów przed zawodowych. Nauka języków obcych
nie jest obowiązkowa, jednak prawie wszyscy uczniowie uczą się języka
angielskiego. Minimalna liczba godzin lekcyjnych w ciągu roku wynosi
1050 (50-minutowe). Również na tym szczeblu szkoły podręczniki są wolne
od opłat.
W
1993 r. w niższych klasach państwowej szkoły średniej znalazło się
prawie 55% grupy wieku, natomiast w niższych klasach średnich szkół
prywatnych było jedynie 5% grupy wieku. W szkole średniej niższego
stopnia obowiązuje mundurek. W obrębie jednej szkoły wszyscy noszą takie
same mundurki,ale każda szkoła ma swój określony krój mundurków.
Zarówno
w szkole podstawowej jak i średniej dzieci żywią się w stołówkach. Od
poniedziałku do piątku wszyscy gromadzą się w porze obiadowej i jedzą
ten sam posiłek. Zazwyczaj jest to mleko, chleb, dodatki (na przykład
sałatka z wodorostów), ale zdarzają się szkoły, gdzie można zjeść ryż i
spaghetti. Do przedmiotów nauki w szkole podstawowej należą: język
japoński,arytmetyka, przyroda, ogólna wiedza o społeczeństwie,
wychowanie fizyczne,muzyka, plastyka, zajęcia praktyczno-techniczne.
Angielski zaczyna się od pierwszej klasy szkoły średniej niższego
stopnia. Lekcje trwają 50 minut, a przerwy między każdymi zajęciami 5
minut. Uczniowie przychodzą najczęściej na8:30, odbywa się apel poranny i
przed 9:00 zaczynają się lekcje. Przedpołudniem są 4 lekcje, około
godziny 12:30 jest lunch i od 13:00 zaczyna się pierwsza popołudniowa
lekcja. Ostatnia szósta kończy się około 15:00.
Wraz
z rozpoczęciem nauki w szkole średniej niższego stopnia po zajęciach,
na boiskach, salach gimnastycznych i w salach lekcyjnych odbywają się
zajęcia kółek zainteresowań, które trwają mniej więcej do godziny
szóstej.W szkołach zawsze jest boisko 200 metrowe, 25 metrowy basen
pływacki, a w salach gimnastycznych dwa boiska do koszykówki.
Do
największych wydarzeń szkolnych zaliczane są: inauguracja uczniów
pierwszych klas, rozgrywki sportowe, olimpiada plastyczna i zakończenie
roku szkolnego. Oprócz tego jako zajęcia pozaszkolne organizowane są
praktyczne zajęcia z wiedzy o społeczeństwie, krótkie wycieczki oraz
kilkudniowe wyjazdy turystyczne.
W
szkole podstawowej i średniej niższego stopnia wprowadzono
eksperymentalny tok nauczania i za zgodą dyrektora szkoły dziecko może
wcześniej zacząć zapoznawać się ze szkołą.
Szkoły średnie wyższe
– uczniowie, którzy ukończą szkołę średnią I stopnia, mogą kontynuować
naukę w szkole średniej wyższej, określanej jakoszkoła średnia II
stopnia. Uczniowie przyjęci zostają do szkoły średniejwyższej po zdaniu
egzaminu wstępnego, składającego się z pięciu
najważniejszychprzedmiotów. Wyróżnić można 3 rodzaje szkół średnich II
stopnia: stacjonarną,okresową, korespondencyjną.
Nauka
w stacjonarnej szkole średniej II stopnia trwa 3 lata, w pozostałych
nauka jest wydłużona do czterech i więcej lat. Mimo iż nauka w wyższych
klasach szkoły średniej nie jest obowiązkowa, to jednak prawie 96%
absolwentów niższych klas szkoły średniej uczy się dalej. Na tym
szczeblu szkoły obowiązuje czesne.Za podręczniki i inne pomoce naukowe
trzeba również płacić.
Okresowe
szkoły średnie II stopnia podzielone są na dzienne i wieczorowe.
Przeważają jednak szkoły wieczorowe przeznaczone dla uczniów
pracujących. W szkolnictwie średnim można wyróżnić szkoły średnie wyższe
II stopnia: - tzw. Full-time – pełny program nauczania realizowany jest
w ciągu trzech lat, - tzw. Part-time — pełny program nauczania
realizowany w ciągu czterech lat. Szkoły średnie pierwszego typu
przeznaczone są przede wszystkim dla uczniów, którzy zamierzają podjąć
studia wyższe, a szkoły drugiego typu dla uczniów zamierzających po ich
ukończeniu podjąć pracę zawodową) w wybranym kierunku. Można wybierać
m.in. następujące rodzaje szkół średnich zawodowych:techniczne,
handlowe, rolnicze, rybołówstwa, sztuki zdobniczej, sztuk
pięknych,matematyczno-przyrodnicze itp.
Wśród
japońskich szkół średnich II stopnia istnieją również tak zwane
Miscellaneous Schools (czyli szkoły roczne), które dają rozmaite
wykształcenie zawodowe, przygotowując do wykonywania określonego zawodu,
np.kierowcy, bibliotekarza, krawca, kucharza itp. Stanowią one system
uzupełniający kształcenie średnie II stopnia i w zasadzie nie mieszczą
się w ramach oficjalnego systemu nauczania. Z reguły rozpoczynają w nich
naukę uczniowie, którzy nie zostali przyjęci do innych szkół średnich
II stopnia.Oceny, podobnie jak w szkole średniej I stopnia, nie mają
większego znaczenia.Na tym poziomie można pozostawić ucznia na drugi rok
w tej samej klasie jednak zdarza się to bardzo rzadko.
Po skończeniu szkoły średniej wyższego stopnia uczniowie nie zdają matury. Role matury pełnia egzaminy wstępne na studia.
Szkolnictwo specjalne -
celem szkół specjalnych jest pomoc dzieciom fizycznie lub umysłowo
upośledzonym w zdobyciu wykształcenia odpowiadającego ich poziomowi. W
Japonii wyróżnia się trzy typy szkół specjalnych: szkoły dla
ociemniałych, szkoły dla głuchych, szkoły dla dzieci z innymi rodzaju
upośledzeń ( szczególnie dla dzieci kalekich nic mogących się
samodzielnie poruszać). Każdy rodzaj szkoły specjalnej kształci na
poziomie podstawowym i średnim I stopnia. Tylko niektóre z nich prowadzą
klasy szkoły średniej II stopnia. Przekazywana w tych szkołach wiedza
ma charakter praktycznych umiejętności. Pozwala pokonać umysłową lub
fizyczna ułomność i ułatwia życie oraz pracę.
środa, 9 maja 2012
Japońskie szkolnictwo cz.1
Dziś o nauce japońskiego od troszkę innej strony. Mianowicie czas na cykl dłuższego artykułu na temat szkolnictwa w Japonii. System różni się trochę od tego znanego w Polsce i jest dość interesujący.
Japońskie szkolnictwo cz.1
Podział Szkół w Japonii
Już
od ponad stu lat japońskie szkolnictwo poddawane jest co pewien czas
gruntownym reformom. Pierwsza z nich miała miejsce w tzw. epoce Meiji
(1868 – 1912) kiedy to usunięto rządy szoguna i przystąpiono do
modernizacji kraju na wzór zachodni. Wtedy wydano też rządową „ustawę o
edukacji”(1872) która zapoczątkowała rozwój nowoczesnego systemu
szkolnego w Japonii . W latach 1886 – 1916 zintensyfikowano te
modernizacyjne poczynania,po czym nastąpił okres ekspansji edukacyjnej
(1917 – 1937) i związanej z nim rozbudowy szkół różnych typów i
poziomów, łącznie z uniwersytetami. Z kolei lata 1937 –1945 przyniosły
uniformizacje i faszyzacje edukacji japońskiej, okres powojenny– jej
demokratyzacje.
Wyrazem
przemian jakie zaszły w tej edukacji po 1945 roku jest chociażby
artykuł I „zasadniczego prawa o wychowaniu”, który głosi że „edukacja
powinna zmierzać do pełnego rozwoju osobowości do wychowania ludzi
zdrowych pod względem umysłowym i fizycznym miłujących prawdę i
sprawiedliwość , ceniących pracę, wskazujących głębokie uczucie
odpowiedzialności, wyposażonych w niezależne wartości duchowe oraz
budujących pokojowe państwo i społeczeństwo.”
Dostrzeganie
znaczenia oświaty i kształcenia obywateli można zaobserwować XIX wieku.
Już wtedy w Japonii powołano 17 000 szkół. Tak szeroko zakrojone
kształcenie umożliwiło zmniejszenie stopnia analfabetyzacji do 50%ogółu
mężczyzn i 15% kobiet. Sytuacja ta jeszcze bardziej zmieniła się po II
wojnie światowej.
W
ostatnich latach Japonia zajmuje na świecie czołowe miejsce pod
względem tempa rozwoju gospodarczego. Źródła sukcesów
gospodarczych,techniczno-przemysłowych i społecznych należy upatrywać w
rozwoju oświaty i wychowaniu młodego pokolenia. Do rozwoju oświaty po II
wojnie światowej w znacznym stopniu przyczyniły się Stany Zjednoczone
Ameryki Płn. (USA) - państwo okupujące Japonię po zakończeniu wojny.
Wprowadzane wówczas zmiany w systemie kształcenia i upowszechniania
nowoczesnej wiedzy wzorowane były na strukturach szkolnictwa
amerykańskiego. Zmiany te przetrwały do chwili obecnej.
Modernizację
japońskiego systemu kształcenia rozpoczęto od rozbudowy i
upowszechniania szkolnictwa podstawowego, które stało się obowiązkowe
dla wszystkich od 6 do 15 roku życia, oraz wzmocnienia i oprofilowania
szkolnictwa wyższego. Przyjęto jednotorowy układ kształcenia ograniczony
do6-letniej szkoły podstawowej oraz 3-letniej szkoły średniej niższej
(I stopnia)i szkoły średniej wyższej (II stopnia). Obecnie w Japonii
szkołę podstawową i średnią I stopnia kończy 100% dzieci. Do szkoły
średniej II stopnia idzie około90% dzieci, a kończy ją około 88%. Są to
wyniki rekordowe w skali światowej.
We
wszystkich szkołach dominują przedmioty ogólnokształcące. Kadra
dydaktyczna (nauczycielska) wszystkich kategorii zawodowych jest dobrze
przygotowana zarówno z zakresu literatury, jak i przedmiotów ścisłych. W
nowym systemie znacznie podniesiono wymagania stawiane nauczycielom
szkolnictwa podstawowego i średniego w zakresie kwalifikacji oraz
wykształcenia. Szkoły pedagogiczne włączono do uniwersytetów jako
wydziały pedagogiczne.
Przedmioty
zawodowe w szkołach i liceach zawodowych (2-3-letnich)stanowią tylko
50% godzin, w tym 1/4 to zajęcia praktyczne w warsztatach i halach
produkcyjnych. System szkolny w Japonii obejmuje przedszkola, szkoły
podstawowe, średnie niższe i wyższe, policealne, politechniki i
uniwersytety.
Wprowadzenie
systemu 6 +3 + 4 (6 lat szkoły podstawowej, 3 lata szkoły średniej I
stopnia, 3 lata szkoły średniej II stopnia i 4 lata szkoły wyższej)
pociągnęło za sobą konieczność zreformowania również systemu zarządzania
szkolnictwem. Modernizując system szkolnictwa w Japonii, odeszli od
scentralizowanego szkolnictwa, pozostawiając duży zakres autonomii
władzom lokalnym zarządzającym szkołami wyższymi, średnimi a nawet
podstawowymi. Programy nauczania wydaje Ministerstwo Oświaty, Nauki i
Kultury.
Stanowią
one wytyczne, na podstawie, których przez poszczególne szkoły
opracowywane są programy szczegółowe, uwzględniając warunki, w jakich
dana szkoła funkcjonuje. Finansowanie oświaty publicznej znajduje się, w
gestii rządu, prefektur i terenowych władz oświatowych. Pieniądze
pochodzą z podatków i innych dochodów. Wydatki na oświatę w 1990 r.
wyniosły 115 mld $, co stanowiło 4,60/o PKB (16,5% budżetu państwa).
Natomiast całość wydatków na oświatę ze źródeł publicznych i prywatnych
wyniosła 168 mld $ w 1990 r., z czego 47,5% przeznaczono na oświatę w
ramach obowiązku szkolnego, 18,6% na wyższe klasy szkoły średniej, a
25,6% na szkolnictwo.
Na
podkreślenie zasługuje fakt, ze z budżetu państwa pokrywa się nie
więcej niż połowę wydatków na pensje nauczycieli zatrudnionych w
szkołach publicznych. Obecnie władze japońskie zmierzają do podniesienia
poziomu nauczania w szkołach podstawowych w różnych częściach kraju.
Chcą przeznaczyć znaczne fundusze na rozwój i rozbudowę szkół wiejskich
przez modernizację wyposażenia. Ponieważ w wielu szkołach uczy się ponad
50 uczniów w jednej klasie, władze dążą do zmniejszenia tej liczby. Rok
szkolny w Japonii zaczyna się 1 kwietnia, a kończy 31 marca następnego
roku.
Rok
nauki w szkołach podstawowych i średnich I stopnia podzielony jest na
trzy semestry: semestr pierwszy trwa od kwietnia do lipca, semestr drugi
od września do grudnia, semestr trzeci od stycznia do marca. W
większości szkół średnich wyższych nauka odbywa się przez dwa semestry.
Semestr pierwszy w szkołach tego poziomu trwa od kwietnia do września,
semestr drugi od października do marca. Uczelnie wyższe również pracują
dwu semestralnie. We wszystkich typach szkół miesięczne wakacje są w
lecie (od końca lipca do początku września) oraz w okresie zimowym, na
przełomie starego i nowego roku(dwa tygodnie). Uczniowie w szkołach są
zmuszani do ślepej dyscypliny wobec nauczycieli. Program nauczania jest
ułożony w taki sposób, aby uczniowie opanowali ogromny materiał
pamięciowo.
Jak uczy się mózg
Rozwój mózgu przypomina rozwój profilu na portalu społecznościowym –
trzeba zbudować jak największą sieć aktywnych połączeń i wciąż
doświadczać czegoś nowego. Bill Lucas w książce „Twój umysł stać na
więcej” w bardzo prosty i zrozumiały sposób przedstawia neuronalne
podstawy uczenia się. Przyjrzyjmy się im po kolei.
1. Mózg lubi tworzyć połączenia i skojarzenia
Uczymy się przez doświadczenie, a neurony stają się drogami, przez które przyjmujemy to doświadczenie. Kiedy myślisz, poznajesz coś nowego, powtarzasz informacje neurony stymulowane są do wytwarzania i wzmacniania połączeń między sobą. Im więcej się uczymy, tym bardziej zwiększamy możliwości swojego mózgu. Proces uczenia się na poziomie chemii i fizjologii mózgu polega właśnie na tworzeniu połączeń (synaps). To właśnie ilość połączeń, a nie liczba komórek determinuje możliwości mózgu.2. Mózg uwielbia poznawać świat i doszukiwać się w nim sensu
Mózg nieustannie poszukuje nowych doświadczeń. Kiedy dowiadujemy się czegoś nowego działamy stosunkowo powoli. Na poziomie pracy mózgu można to sobie wyobrazić jako przecieranie nowego szlaku w dżungli. Kolejny raz jest łatwiejszy ponieważ istnieje już raz wytyczona ścieżka. Jeżeli chcemy, aby nasz mózg się rozwijał, powinniśmy dostarczać mu możliwie wiele nowych doświadczeń oraz czasu, aby mógł z nich wyciągnąć wnioski. Inną praktyczną konsekwencją tej zasady (dla uczących się i nauczycieli) jest to, że nasz mózg, podobnie jak wielu podróżników, radzi sobie o wiele lepiej, kiedy może posłużyć się mapą lub wie dokąd zmierza.3. Mózg chętnie korzysta ze wzorców i schematów
Po upływie pewnego czasu w mózgu utrwalą się połączenia między neuronami – powstają wzorce i schematy. W naturalny sposób wytwarzają się one pod wpływem wielokrotnego doświadczenia przykładów danego zjawiska lub przedmiotu. Cecha ta usprawnia nasze działanie, ponieważ dysponując schematem nie musimy za każdym razem na nowo klasyfikować napotkanych obiektów lub wymyślać rozwiązań rutynowych problemów.4. Mózg uwielbia naśladować
Zdolność tworzenia schematów idzie w parze ze zdolnością naśladowania. Efektywnym sposobem tworzenia nowych połączeń w mózgu jest przyglądanie się i naśladowanie tego co robią inni. Mechanizm ten szczególnie intensywnie działa, gdy nasz mózg rozwija się intensywnie między 3 a 4 rokiem życia. Później także warto skorzystać z tej naturalnej metody wybierając osobę godną naśladowania. Warto jednak pamiętać, że naśladowanie nie powinno być tylko odtwarzaniem zachowań danej osoby. Naśladowanie w dorosłym życiu ma sens, gdy zachowania, które chcemy nabyć nie tylko obserwujemy, ale także analizujemy i staramy się je zrozumieć.5. Mózg nie funkcjonuje dobrze pod wpływem zbyt dużego stresu
Zgodnie z teorią Paula McLeana nasz mózg to trzy mózgi w jednym. Można w nim wyróżnić trzy najważniejsze struktury:- mózg gadzi – szczególnie okolice pnia mózgu odpowiedzialne za utrzymanie organizmu przy życiu (temperattura, krążenie, oddychanie, trawienie)
- mózgu ssaków czyli w szczególności układu limbicznego odpowiedzialnego za reakcje emocjonalne i
- mózgu uczącego się (kory nowej), który odpowiada za bieżące przetwarzanie informacji, hamowanie instynktownych reakcji, planowanie działań i zachowania społeczne
sobota, 5 maja 2012
Darmowe kursy japońskiego #1 - Benkyo.pl
Wiele osób, które chcą się nauczyć tego fantastycznego języka jakim jest japoński często od razu sięga za drogie kursy multimedialne lub rezygnuje gdyż uważa, że tylko poprzez odpłatną naukę z nauczycielem są w stanie nauczyć się języka. Oczywiście najlepszym sposobem nauki jest nauka z nauczycielem, a drogie kursy multimedialne, również są lepsze jakościowe od tych tańszych lub darmowych. Natomiast, aby zacząć się uczyć języka, aby zobaczyć, czy podoba nam się jego nauka, czy nauka japońskiego jest taka jaka nam się wydaje wystarczy skorzystać z darmowych źródeł.
W ten oto sposób zaczynam cykl postów na temat darmowych źródeł, z których można zacząć się uczyć języka japońskiego. Oczywiście na darmowych kursach, czy nawet na płatnych multimedialnych nikt nie nauczy się płynnego japońskiego, ale do nauki podstaw rozpoznawania znaków kana oraz czytania i pisania takie kursy są w sam raz.
Dziś pierwsza częsć serii:
To co zwróciło moją uwagę to baza osób, które są chętne do nauki japońskiego również poprzez GG czy Skype. Metoda nauki poprzez rozmowę jest najlepsza z technik nauczania. Autor wpadł na świetny pomysł udostępniając miejsce gdzie każdy kto chce z kimś porozmawiać czy popisać po japońsku może zostawić swoje namiary i/lub skorzystać z namiarów do osób już zaanonsowanych.
W ten oto sposób zaczynam cykl postów na temat darmowych źródeł, z których można zacząć się uczyć języka japońskiego. Oczywiście na darmowych kursach, czy nawet na płatnych multimedialnych nikt nie nauczy się płynnego japońskiego, ale do nauki podstaw rozpoznawania znaków kana oraz czytania i pisania takie kursy są w sam raz.
Dziś pierwsza częsć serii:
Darmowe kursy japońskiego #1
Benkyo.pl - kurs japońskiego.
Strona benkyo.pl/ jest wirtualnym kursem języka japońskiego. Autorem strony jest jedna osoba, Albert - polak, który od 7 lat mieszka i pracuje w Japonii. W wyniku sytuacji w jakiej się znalazł (przeniesienie swego życia do Japonii) oraz zamiłowania do tej kultury powstał serwis benkyo.pl.Jak to wygląda.
Wierzcie mi lub nie, ale wygląd strony, design ma bardzo ważne znaczenie na to czy strona służy nauce czy nie. Nie będę się rozwodził tymm razem nad tym tematem. Napisze krótko. Benkyo.pl jest zaprojektowana estetycznie, przejrzyście i poruszanie się po witrynie jest intuicyjnie. Tekst jest formatowany i w wielaki sposób rozróżniany (wyraźnie zaznaczone opisy, przykłady, teksty japońskie itd) Nie stwarza to tzw papki tekstu, co natychmiast odrzuca każdego usera od czytania. Kolorystyka jest stonowana i przyjemna dla oka. Na plus jest również umiejętne wkomponowanie reklam, tak że nie przeszkadzają.Co znajdziemy na benkyo.pl
Podstawową treścią witryny jest kurs. Na chwile obecną znajduje się tam 10 lekcji. Na początku standardowo - uczymy się znaków hiragana i katakana. Mamy do tego tabelki oraz wyjaśnienia jak czytać poszczególne znaki. Następnie stopniowo poznajemy takie tematy jak liczenie, zaimki, czasowniki. Każda lekcja opisywana jest w przystępny sposób językiem używanym na co dzień do typowej konwersacji. Tematy nie są omawiane po łebkach, natomiast nie powiem, aby mnie "syciły". Jestem zwolennikiem, gdy jakieś zagadnienie jest omawiane na całej masie przykładów, a nie tylko kilku, jak w przypadku kursu benkyo. W niektórych lekcjach znajdują sie gry do nauki oraz mówione dialogi. Uatrakcyjnia to sposób nauki. Generalnie z tych 10 lekcji dowiemy się tylko podstaw języka japońskiego i klika bardziej zaawansowanych tematów jednak aby utrwalić sobie wiedzę, należałoby gdzieś jeszcze sobie poprzerabiać tematy i masę innych przykładów.Słownik japoński
Na stronie znajduje się słownik japoński. Nie jest to skopiowany skrypt, ani podlinkowanie do google translatora. Autor wraz z użytkownikami wspólnie tworzy słownik japoński on-line. Do słownika możemy wpisywać zarówno słowa polskie jak i japońskie. Słowa polskie są tłumaczone na japoński w postaci kanji oraz odczyt yomi (hiragana). Natomiast możemy też wpisać w postaci romaji (literami łacińskimi) wyraz japoński, wówczas zostanie przetłumaczony na język polski) . W chwili obecnej słownik posiada ponad 5500 tłumaczeń i wciąż się rozwija i to bardzo dynamicznie, gdyż tłumaczem może zostać każdy. Jest to również kolejna możliwość nauki. Nie dość, że pomagamy innym to również sami się szkolimy przy tym:-)Forum, Czat, GG i Skype
Witryna benkyo.pl posiada własne forum gdzie można porozmawiać na wszelkie tematy, ale w szczególności na te związane z nauką języka japońskiego. Od razu informuję, że nie jest to forum widmo a tętniące życiem miejsce do dyskusji. Prawie 500 zarejestrowanych użytkowników i codziennie poruszane wątki doskonale uzupełniają lekcje z witryny głównej.To co zwróciło moją uwagę to baza osób, które są chętne do nauki japońskiego również poprzez GG czy Skype. Metoda nauki poprzez rozmowę jest najlepsza z technik nauczania. Autor wpadł na świetny pomysł udostępniając miejsce gdzie każdy kto chce z kimś porozmawiać czy popisać po japońsku może zostawić swoje namiary i/lub skorzystać z namiarów do osób już zaanonsowanych.
Subskrybuj:
Posty (Atom)